3 juni 2014:
".....allemaal onderweg naar een bestemming."
In alle vroegte sta ik op en geniet mijn ontbijtje. Om 06.06 uur vertrek ik met de eerste trein vanaf station Landgraaf, voor mijn eerste Pieterpad etappe. Op het perron in Heerlen ontmoet ik een collega; “Waar ga jij heen, Ad?” vraagt hij. “Naar Pieterburen. Het Pieterpad beginnen.”; zeg ik enthousiast. Het antwoord stokt voor heel even mijn enthousiasme. “Waar ligt dat, Pieterburen? Wat is dat, het Pieterpad?” Een korte uitleg is voldoende om mijn ‘wandelplan’ te verduidelijken, waarna hij mij een hele fijne dag toewenst. “Jij een fijne dienst.”; roep ik hem na, en stap in de Intercity naar Utrecht voor een treinreis van een dikke viereneenhalve uur naar station Baflo in Groningen.
Heerlijk ontspannen neem ik plaats in de trein. Op het station te Sittard valt mij iets bijzonders op. Ik ben heerlijk relax onderweg voor een wandeling, maar bij het binnenrijden van het station zie ik alleen maar rennende en druk pratende mensen, op weg naar hun werk, school of andere bestemmingen. Ik heb dit al wel vaker gezien, tijdens m’n werk op het perron, maar nu is het anders. Het lijkt wel of de hele wereld om mij heen in een soort stroomversnelling rondraast. En ik zit daar, met mijn gedachten al zo’n beetje in Pieterburen, middenin. De trein vult zich in Sittard met al die ‘drukke’ mensen, en ik begin te lezen in mijn ‘Pieterpadboekje’, met in mijn oren het geluid van ‘druk Nederland’. Al snel voorbij Susteren zie ik midden in een weiland, in de rode kleuren van de vroege ochtendzon, een reiger. Het is zo’n rustgevend tafereel. Het maakt het contrast tussen alle drukte van de mensen en mijn beleving van dat moment alleen maar groter. Een bevoorrecht gevoel maakt zich van mij meester, dat ik even een dag niet hoef op te gaan in ‘werkend Nederland’.
Maar hoe gek kan het gaan. In Utrecht heeft mijn trein vijf minuten vertraging, waardoor mijn overstaptijd nogal bekort wordt. En ja hoor, na het uitstappen ren je evenhard met de meute mee om je trein te halen. Gelukkig heb ik wel een ander doel, maar toch. Het valt mij echt op dat je als het ware gewoon wordt meegesleurd in de stroomversnelling van ‘druk Nederland’.
Na de overstap vervolg ik mijn treinreis richting Groningen, om daar over te stappen op de trein van Arriva naar station Baflo. Ik heb nog nooit van het plaatsje gehoord. Om precies 10.42 uur stap ik uit de trein op station Baflo. De trein vervolgt zijn weg naar Roodeschool. Temidden van een stralende zon neem ik mijn eerste foto’s van de dag. Ik heb speciaal voor het Pieterpad een klein tafelstatiefje gekocht, zodat ik ook wat makkelijker foto’s kan maken waar ikzelf op sta. 
Zo maak ik mijn eerste Pieterpad zelfportret in Baflo. Daarna stel ik mijn GPS in om de eerste aanlooproute te maken van 8,0 km naar Pieterburen. Ik ben ongeveer driehonderd meter onderweg als ik besef dat ik niet eens heb uitgecheckt op station Baflo. Tsja, je mag het misschien denken, maar ik voel me echt even een sufferd. Toch maar terug om uit te checken, om vervolgens opnieuw te beginnen. Sommige inwoners kijken ook wel wat raar naar mij in m’n wandeloutfit. Hoewel ze natuurlijk al vaker Pieterpadwandelaars hebben gezien, maar ze kijken je aan of je een of andere ‘heilige’ bent. Tsja, misschien moet ik het wel zo gaan zien dat ik een pelgrim ben, hoewel het Pieterpad geen pelgrimswandeling is. Het geeft mij alleen maar aan dat het toch wel bijzonder is wat je gaat doen.
Vanuit Baflo kom ik terecht in een typisch Gronings landschap. Fraaie hollandse huisjes en enorme weidse vergezichten. Ouderwetse molens, maar ook de moderne windmolens ontbreken hier niet. Pieterburen komt stilaan in zicht en ik raak op een of andere manier toch iets meer opgewonden. Een soort spannend gevoel van; “Het gaat nu pas écht beginnen.” Achteraf stel ik vast dat het een heel mooi gevoel is geweest. Het gevoel dat je écht aan een mooie uitdaging en een mooi avontuur begint, waarbij je mag uitzien naar nieuwe ontdekkingen in het land waar je woont en werkt.
Na een eerste kennismaking kom ik om 12.10 uur in het kleine centrum van Pieterburen. Ik heb me voorgenomen om er een mini-verblijfje te houden om daarna te starten met het échte Pieterpad. Na wat rondgelopen te hebben en wat foto’s te hebben gemaakt neem ik plaats op een zonovergoten terras. Ja, en ik kan de verleiding niet weerstaan. Al snel heb ik een heerlijk glas bier voor me staan, die ik mij opperbest laat smaken. Heel even denk ik terug aan al die rennende mensen van eerder op de dag. Die gedachte laat een “big smile” op m’n gezicht ontstaan. Wat ik denk houd ik maar geheim….
Nog even naar het toilet en ik neem, met het maken van nog wat foto's, afscheid van Pieterburen. Al snel verdwijnt een van de bekendste kleine dorpjes van Nederland uit mijn gezichtsveld en is 'mijn' Pieterpad echt begonnen. De gedachte komt in me op dat ik eigenlijk op weg ben naar een bestemming. In het geval van het Pieterpad ben ik op weg naar de St.Pietersberg te Maastricht, zo'n vijfhonderd kilometer zuidwaarts. Hierbij heb ik 'zicht' op mijn bestemming en heb ik een doel waar ik naartoe wandel. Ik overdenk mijn bestemming onderweg in het dagelijkse leven, of meer nog van het 'leven' überhaupt. "Zijn wij mensen, hier op aarde, niet allemaal onderweg naar een bestemming?"; zo vraag ik mij af. En ik stel mij de vragen; "Hoeveel mensen daarvan zijn onzeker over hún bestemming, na dit leven? En hoeveel mensen hebben geen doel met en in hun leven?" "Wat zou het mooi zijn als iedereen met zekerheid wist dat z'n eindbestemming en doel de 'St.Pietersberg' zou zijn."; zo besluit ik de gedachte, in de hoop dat mensen ooit 'zekerheid' zullen vinden met hun levensbestemming zoals het is bedoeld.
Ik passeer het dorpje Eenrum. Hier lijkt op een bepaalde manier de tijd te hebben stilgestaan. Ik sta er van te kijken dat hier de was gewoon nog in de voortuin wordt opgehangen.
Langs een tuin zie ik, nadat ik enkele andere wandelaars passeer, een heel vreemd hondengedrag. Tegen een van de wandelaars zeg ik; “Kijk, dat doen heel veel mensen tegenwoordig ook.” De wandelende man ziet er wel de humor van in.
Nadat ik Eenrum heb doorkruist ontpopt zich toch een wat eentonige weg richting mijn eindpunt van de dag, Winsum. Ik besluit mijn wandeltempo wat hoger op te schroeven, zodat ik toch de trein kan halen om 14.56 uur in Winsum. Eenmaal in Winsum maak ik wat eerste foto’s van het dorpje en vervolg, via wat typische Groningse dorpspaadjes, mijn weg naar het station. Ik haal de beoogde trein voor mijn terugreis van een dikke viereneenhalf uur naar Limburg. De lange treinreis, zowel heen als terug, verveelt geen moment. Met mijn ‘Seniorentelefoon met mp3’, een puzzelboekje en het Pieterpadboekje vliegt de tijd voorbij. En de treinen zijn nog op tijd ook. Complimenten overigens voor het treinpersoneel. Op ieder traject krijg ik een controle en maken zij een servicerondje, en verzorgen prima omroepberichten, zelfs in meerdere talen. Heel gek, maar het geeft mij een prettig gevoel.
Met een regenachtig Heerlen in zicht komt er, voor mijn gevoel, te snel een einde aan mijn eerste Pieterpaddag. Tweehonderd meter van mijn huis wordt ik gerustgesteld met het gegeven dat ik mijn regenjasje niet voor niets heb meegenomen. Druipnat bereik de voordeur van mijn huis.
