9 oktober 2014:
"Ja, dat is de tol van al die automatiseringen,..."
Na wat roerige weken thuis, zoals de verbouwing van een van de slaapkamers, maak ik mij op voor een ontspannen dagje Pieterpad. De afgelopen dagen mochten we met z’n allen genieten van stralend zonnig nazomerweer. Maar het ‘nieuwe seizoen’ kondigt zich al aan. De herfst heeft op veel plaatsen al flink uitgepakt en belooft ook vandaag een flinke duit in het ‘weerzakje’ te doen. Buiten is het nog hartstikke donker. Vanaf de ontbijttafel zie ik dicht op elkaar gepakte donkere regenwolken, die de ochtend een extra duister begin geven. Op straat groeit de laag afgevallen bladeren van de bomen gestaag. “Tsja, ‘De Tuin’, ze doet weer eens een nieuw jasje aan.”; zo bedenk ik.
Het zijn de veranderingen van de natuur, die z’n invloed laat gelden, op de natuur zelf maar ook op ons mensen. “De natuur past zich schijnbaar moeiteloos aan, aan de veranderende omstandigheden van het jaargetijde. Maar hoe zit het met mij als mens, als zich veranderende omstandigheden aandienen in het leven? Pas ik mij dan ook zo moeiteloos aan?”; vraag ik mij af. De eerste overdenking van deze dag brengt mij terug naar al die veranderingen, die ik in mijn leven heb doorgemaakt. “Tsjonge, dat waren er nogal wat.”; stel ik verbazingwekkend vast.
De eerste stapjes naar de kleuterschool staan me tot op heden nog helder voor ogen. Ik heb enorm gehuild toen ik de hand van mijn moeder moest loslaten. Ik werd pas rustig toen ik mijn blauwe plastic raceauto met rode wieltjes mee de klas in mocht nemen. De stap van de lagere school naar de LTS leek als een wereldreis voor mij. De ontdekking van een nieuwe beangstigende wereld met wildvreemde jongeren, die anders dachten dan ikzelf. Van beoogt betaald voetbalspeler de gevoelige stap terug naar de amateurvelden. Vreemd genoeg keken veel voetballers tegen je op, omdat je van Roda JC afkwam. “Die kan er wel wat van.”; werd gezegd. Later bleek dat reuze mee te vallen,…. gelukkig. Mijn baan als hulpmonteur bij een verwarmingsbedrijf was de eerste stap in de ‘grote mensenwereld’, waar écht gewerkt moest worden. Het leverde mijn eerste eigen zwart/wit tv’tje op. Wat was ik daar trots op. Mijn eerste loonstrook van mijn huidige werkgever beloofde een gouden toekomst.
En zoals iedereen ben ik ook verliefd geworden. De liefde bracht een grootse verandering mee in het leven van mij en mijn vrouw. Tot op de dag van vandaag hebben we er geen spijt van, de veranderende stap te hebben gemaakt van het huwelijk. De keuze voor de kinderen, die het huwelijk een veranderende impuls hebben gegeven. Maar ook de ‘jaarlijkse’ veranderingen bij de kinderen zelf, hebben steeds weer aanpassingen gevergt. Mijn verandering in de keuze voor Jezus Christus heeft mijn leven een ‘nieuwe jas’ bezorgt. Een ‘Coat of Many Colors’, zoals Dolly Parton in haar lied bezingt. De korte opsomming van de veranderingen in mijn leven doen mij beseffen dat ik mij niet zo gemakkelijk aan veranderingen aanpas. En ik stel vast dat het soms een hele worsteling is om het juiste jasje te vinden.
Om iets over zessen stap ik in de eerste trein op station Landgraaf, op weg naar Doetinchem. Het Pieterpadboekje geeft mij een eerste indruk van het veranderende landschap wat mij vandaag te wachten staat. Ik ga het Achterhoekse landschap verlaten en ga mijn eerste schreden maken binnen het zogeheten ‘Rivierengebied’. Dit gegeven roept het gevoel op dat ik nog steeds op weg ben, maar wel in een veranderende wereld. En de veranderingen in de huidige wereld zijn allesbehalve leuk. Want, wereldwijd bestaan deze veranderingen uit bedreigingen, onzekerheid en heel veel angsten bij miljoenen mensen, verspreidt over de hele wereld. Ik huiver er zelfs even van.
Voorbij station Weert is het nog steeds donker buiten. Voor het eerst gaat mijn mp3-speler aan. Mary Chapin Carpenter met haar “Leaving Song”, klinkt als eerste in m’n oren. Wat een prachtig lied, waarin de gedachten over veranderingen kracht krijgen bijgezet. Vooral het achterlaten of misschien wel het loslaten van oude dingen maken de veranderingen niet altijd gemakkelijk. “Voor niemand niet.”; zo ben ik vastbesloten. Na ’s Hertogenbosch licht het landschap langzaam op. En zowaar, ondanks de dreigende regen, gloort het hemels blauw tussen de wolken door.
Om precies 09.22 uur stap ik in Doetinchem uit de trein. Vijf minuten later start ik met de aanlooproute van 7,8 km naar mijn startpunt Zelhem. Eenmaal uit de drukte van de stad Doetinchem wandel ik over mooie veldwegen door de Achterhoek. Bij een manege sta ik oog in oog met twee prachtige ‘Black Stallions’. Zelden ben ik twee zo’n nieuwsgierige maar ó zo mooie paarden tegengekomen. Met een van hen heb ik zelfs geknuffeld. Met een liefdevolle aai over z’n hoofd neem ik afscheid. Al snel loop ik via dezelfde tunnel, als toen ik Zelhem verliet, het Gelderse plaatsje binnen. De kerktoren komt als eerste in beeld. Heel kort neem ik nog een kijkje in het kleine centrum van Zelhem. Na een kort rustmoment, op de ronde bank bij de kerk, vertrek ik via een klein winkelstraatje voor de etappe van 19.5 km naar Braamt. Het winkelstraatje is ‘bezaaid’ met geparkeerde auto’s. Ik begrijp het nog steeds niet, dat de identiteit van een dorp zo met voeten wordt getreden.
Via het kleine ‘Erfgoedmuseum Smedekinck’ laat ik het centrum van Zelhem achter me. Ik doorkruis het kleine, maar onrustige, industrieterrein van Zelhem. Ik passeer een maïsveld, waar de boer druk bezig is de oogst binnen te halen. Met een oorverdovend lawaai van de machines achter me latend wandel ik langs de ‘Zelhemsche Enk’, met een fraaie boerderij van hout planken en rieten daken. Na de Brunsveldweg sla ik rechtsaf over de Priesterinkdijk om oog in oog te komen met de ‘Kathedraal van Heidenhoek’. 
Het is een grote silo waarin rond 1904 het graan werd opgeslagen. Deze hoge silo past totaal niet in de mooie groene omgeving van de Achterhoek. Ik kijk er niet van op dat de vierkante toren en de gebouwen eromheen totaal in verval zijn geraakt. Vreemd genoeg toont een ‘bouwbord’ de nieuwe plannen voor de gebouwen, met de aankondiging ‘leven in een historisch erfgoed’. “Nou, hier gaat ook een en ander veranderen.”; ben ik overtuigd.
Met in de verte nog de kathedraal in ’t zicht kom ik, bij het ‘Kolkstroeterpad’, langs een enorm gladiolenveld. Jammergenoeg zijn de gladiolen ook geoogst. Slechts één rood exemplaar staat nog overeind. Ik vereer de statige bloem met een foto. Via hetzelfde pad passeer ik de ‘Heerlijckheid Slangenburgh’. Een oud voetpad langs een ‘houtwal’ met hoge natuurwaarde met zo’n 137 wilde plantensoorten. Via een houten sluisje en een houten klaphekje kom ik aan in ‘IJzevoorde’. Als een soort oude herinnering staan langs de oprit van een boerderij nog de oude telefoonpalen met de draden boven de grond. “Een klein stukje België in eigen land.”; bedenk ik.
Tijdens de passage van de Loordijk voel ik mij een heel klein mensje temidden van de grootse en statige beukenlaan die voor me opdoemt. De beukenlaan is als het ware opgesplitst in twee delen. Het eerste gedeelte kenmerkt zich door groene grasranden, terwijl het tweede gedeelte bezaaid ligt met de herfstkleuren van de afgevallen bladeren. Dit geeft mij een beeld van wat veranderingen teweeg kunnen brengen in het leven van een mens. De ene verandering zorgt voor een frisse wind en een mooi ‘kleurrijk groen jasje’, terwijl de andere verandering juist zorgt voor een trieste omslag, waarbij het mooie groene jasje zijn kleuren dreigt te verliezen. Op een dikke omgevallen boom mijmer ik op die gedachte nog wat voort en bedenk dat veranderingen soms als een dikke boom op je hoofd vallen.
Via het beukenbos kom ik bij kasteel ‘Slangenburgh’. Een mooi kasteel, maar ook nu verbaas ik mij over de vele geparkeerde auto’s op de binnenplaats van een prachtig bouwwerk. Ik murm mij door een paar houten paaltjes naar de achterzijde van het kasteel. Langs de mooie slotgracht vervolg ik mijn weg langs het beekje ‘De Beneden Slinge’. 
Ter hoogte van abdij St.Willibrordus neem ik op een bankje plaats voor een rustmoment. In een omgeving van stilte laat ik opnieuw de veranderingen in mijn leven de revue passeren. Hierbij stel ik voor mijzelf vast dat al die veranderingen, hoe vreemd dan ook, nuttig zijn geweest. Want, de veranderingen hebben mij geholpen, mijn leven te leven zoals ik het nu mag en kan, ongeacht wat anderen er ook van mogen vinden.
Na een tijdje duik ik onder de snelweg de A18 door. Ik passeer een groot weiland met ‘gestreepte koeien’ en doe restaurant ‘Het Onland’ aan. Na ‘De Hulle’ en de spoorwegovergang, van de spoorlijn Doetinchem-Winterswijk, kom ik aan bij ‘Sluis De Pol’ over de rivier ‘De Oude IJssel’. Hier blijkt de route van het Pieterpad iets gewijzigd te zijn. Op zich is het een kleine verandering in de route, die echter uitstekend is bewegwijzerd met de bekende rood/witte markeringen. Over de wat eentonige ‘Ettenseweg’, met slechts één boom, bereik ik de buurtschappen ‘Heuven’ en ‘Warm’. In een oude boerenstal mag ik mij heerlijk opwarmen in een echte kleine stroberg.
Op het knusse gezellige plekje, neem ik het er even van en raak opgewekt door de simpele gastvrijheid die hier geboden wordt. Het oude koffiemolentje doet me weer even denken aan vroeger thuis. We maakten als kinderen zelfs ruzie wie de koffie mocht malen. Maar ook die tijden zijn veranderd en de koffie wordt ons vandaag vanuit de winkel bijna kant-en-klaar voorgezet. “De moderne tijd brengt veranderingen met zich mee, die het sociale leven soms akelig in de weg kunnen zitten.”; zo bedenk ik. “Ja, dat is de tol van al die automatiseringen, waardoor er steeds minder oog is voor de mens zelf.”; stel ik daarbij somber vast.
Ik laat een ‘handgeschreven’ boodschap achter voor de bewoners van de knusse oude stal en wandel verder over de Warmseweg richting het ‘Montferland’. Ter hoogte van buurtschap ‘De Nar’ passeer ik een mooie landschappelijke sloot tussen de weilanden door. In de verte schieten twee reigers vanuit het water omhoog. Via een smal pad met pasgemaaid gras bereik ik de grens van Braamt. Langs de molen en een drukke verkeersweg kom ik aan bij ‘’t Witte Huus’, de eindbestemming van mijn Pieterpadetappe. Ik laat Braamt even voor wat het is en begin direct met mijn uitlooproute van 5,9 km naar station Doetinchem, waar ik om 15.50 uur arriveer. Met de gedachten van de veranderingen in mijn leven nog in het achterhoofd vertrekt mijn trein om 16.08 uur richting Arnhem. “Ik heb veel om over na te denken….”; zo besluit ik deze wandeldag.
