19 mei 2015
"Ernaast lagen nieuwe kaarsjes en lucifers...."
De dag kent buiten een nogal winderig maar ook somber begin. De straten zijn nog nat van de nachtelijke regen. Mijn rugzakje staat alweer klaar om op pad te gaan. Mijn wandelschoenen staan opnieuw in ’t vet en zijn klaar voor de etappe langs het riviertje ‘De Dommel’, die mij deze dag voor een groot gedeelte zal begeleiden. Ikzelf maak mij op voor een wandeling ter herinnering aan collega ‘Monty’, zoals die liefkozend door de collega’s werd genoemd. Monty overleed vorige week op Hemelvaartsdag, na een lange en pijnlijke strijd, aan de gevolgen van kanker. Met veel ‘bravour’ had hij de ziekte gedragen en wilde er hoe dan ook zijn voor zijn gezin. Morgen is de uitvaartdienst en nemen familie, vrienden, bekenden en collega’s afscheid van een bijzonder mens.
Vooruitlopend op dat afscheid besluit ik om Monty gedurende de wandeling van vandaag te gedenken. Op ‘Social Media’ zijn de meeste woorden over het trieste overlijden van Monty al gesproken. Een kleine terugblik daarop leert mij eens temeer hoe bijzonder hij was. Al die woorden geven een mooi beeld van de troost die wij aan elkaar via ‘Social Media’ kunnen geven. “Wat dat betreft is ‘Social Media’ zo gek nog niet.”; bedenk ik in een kort ogenblik. Ik neem mij voor om mijn herinneringen aan Monty niet zozeer te uiten in woorden, maar vooral in ‘beelden’ die ik onderweg ga tegenkomen. En ik spreek de wens uit dat de foto’s van vandaag een dierbare herinnering moge worden aan een fijne collega die we zeker zullen gaan missen.
Als ik de voordeur achter me dichttrek stap ik een ietwat kille wereld in, op weg naar de eerste trein van de dag. Als ik echter in Heerlen overstap, en plaatsneem in een eerste klasse stoel, schijnt het zonnetje al uitnodigend door de ramen van de trein. Eenmaal onderweg wordt het landschap overspoeld door een warme zee van licht. “Wat een prachtige weergave van de warmte en liefde die Monty telkens weer overdroeg op de mensen om hem heen.”; mompel ik stilletjes voor me uit. Ik zet m’n mp3-spelertje aan en mijmer wat weg bij de tonen van rustige countrymuziek. Heel even dommel ik wat weg en wordt wakker van de vriendelijke omroep van mijn Heerlense collega conducteur; “Dames en Heren, we naderen station Weert, u kunt hier overstappen…….” Een kwartiertje later stap ik uit op een kil maar zonnig station van Eindhoven. Tussen de mensenmassa door zoek ik mij een weg naar de uitgang aan de zijde van het busstation, waar mijn etappe van vandaag moet beginnen.
Langs de enorme bowlingpionnen naast de oude ‘Boerenleenbank’ verlaat ik al snel de drukte van de stationsomgeving. Het is een prachtig kunstwerk, maar staat misschien ook wel een beetje symbool voor het omvervallen van menige bank die z’n zaakjes niet op orde heeft. Luttele meters verder wandel ik over een soort ‘paaltjesbrug’ en sta ik aan de oever van het riviertje ‘De Dommel’. En ik ben echt verbaasd over het schitterende stukje natuur midden in de stad. Het maakt me zowaar rustig, ondanks de vele geluiden van het verkeer. Het is gek, maar Monty had dit ook wel in zich, om op de drukste momenten juist dat kleine beetje rust uit te stralen op zijn omgeving. En dan was het prettig vertoeven met elkaar. De bloei van de paarse rododenderon, in het tegenlicht van de zon, geven dit prachtig in beeld weer. Tussen enkele statige bomen door vang ik nog een laatste glimp op van de Eindhovense hoogbouw.
‘De Dommel’ ontvouwt zich voor mijn ogen als een gastvrij riviertje waar je je meteen thuisvoelt. Opnieuw zo’n typisch beeld van de persoon Monty. De bloemen, in de gele kleuren van de vriendschap, versterken dit beeld eens temeer. Het duurt niet lang of ik sta aan de oever van de ‘Karpendonkse Plas’. Een prachtig natuurgebied op slechts enkele kilometers afstand van het drukke Eindhovense station. Ik tuur langs de horizon van het meer en neem een moment van stilte als ik de glinsteringen in het water aanschouw. Ik luister naar het gekwetter van de ganzen en voel de zachte wind in m’n gezicht. Voor het eerst ervaar ik het gemis van Monty, maar ook van al die andere collega’s die niet meer zijn. Ik weet, het hoort bij het leven, maar dat maakt het leven soms ook moeilijk. We genieten en verheugen ons in elkanders samenzijn, maar we huilen en zijn verdrietig op de dag dat dat voorbij is. De kwetterende ganzen leren mij echter al snel dat ik mij mag koesteren in de dierbare herinneringen die blijven.
Ik doorkruis een klein bosje langs het riviertje en steek een tweetal bruggetjes over. Vervolgens worstel ik mij een weg door het kleine ‘Eckertdal’, met links en rechts een enorme verscheidenheid aan groen. Een omgevallen boom geeft deze doortocht een klein survivalkarakter. Ik passeer een weiland met koeien en een gevaarlijk ogende stier. Slechts een dun prikkeldraadje zit er tussen mij en de stier. Ik ben gelukkig niet echt bang aangelegd en waag mij kortbij de stier voor een fotoshoot. De enorme ‘kolos’ laat het gelaten over zich heen komen en heeft gelukkig meer oog voor het ‘vrouwelijk schoon’ in zijn weiland. Even verderop nodigt een houten zitbank mij uit voor een tweede stiltemoment. Mijn gedachten gaan terug naar gisteren, toen ik even in de personeelskantine van ‘De Hoppenhof’ moest zijn. Naast het overlijdensbericht en het condoleanceregister brandde het kaarsje voor Monty. Ernaast lagen nieuwe kaarsjes en lucifers om de herinnering aan hem blijvende te houden gedurende deze dagen. Straks zullen we ons Monty blijven herinneren in onze harten, maar de kaarsjes in de kantine gaven mij een prachtig beeld van de hartverscheurende collegialiteit die onder het NS-personeel heerst. En deze collegialiteit zal ertoe bijdragen dat we elkaar blijven aanmoedigen om al die mooie herinneringen te koesteren.
Als ik het kleine meertje van ‘De Knuppel’ passeer draag ik de foto’s ervan op aan Monty. Na een klein omweggetje wandel ik opnieuw langs de oevers van ‘De Dommel’. Hier, langs de rand van ‘Woensel’, toont ‘De Dommel’ zich van z’n mooiste kant. Fraai gekleurde wilde bloemen en een prachtige rij knotwilgen langs het water maken mij enorm nederig en klein. Het roept in mij een dankbaar gevoel op van de momenten dat we er als mens voor elkaar mogen zijn. Dat we net als die statige knotwilgen ‘stevig naast elkaar’ mogen staan in de momenten van ziekte en pijn. De knotwilgen geven mij een beeld van de ‘bravour’ waarmee Monty zijn ziekte te lijf ging. Maar ook van de kracht waarmee hij en zijn naasten elkaar staande hielden. Een voorbeeld voor velen…..
Met op de achtergrond de kerktoren van ‘Nederwetten’ laat ik ‘De Dommel’ achter me en zet koers richting ‘Best’. In ‘Woensel-Noord’ trek ik door de straten langs de ‘Count Basiegracht’. Het is een mooie uitnodigende nieuwbouwwijk zoals je zelden ziet. Mooie grachten, sierlijke bomen en struiken, frisse bloemen langs de waterkant en vrolijk rondzwemmende eenden geven deze wijk een uiterst vriendelijk karakter. Als ik over het bruggetje wandel schijnt het zonnetje uitbundig in m’n gezicht. De passage van een bosstrook en een weiland met pony’s en een voedselzoekende reiger brengen mij aan de oever van de ’Eckerswijer’. Het is een mooi blauw meer met fraaie doorkijkjes op de statige witte zwanen, die het ballet schijnen op te voeren van ‘Het Zwanenmeer’. Voorbij recreatieterrein ‘Aquabest’ passeer ik een heuse circustent en daarna steek ik het ‘Wilhelminakanaal’ over om in het heidegebied te komen van het ‘Langven’.
Ik wandel een moerassig soort heidegebied binnen en neem op een klein heuveltje, op een omgezaagde boomstam, mijn derde moment van stilte. Ik tuur minuten lang in gedachten voor me uit. Vreemd genoeg laat de circustent me niet los. En de gedachten gaan een beetje met me aan de haal. “De voorstelling van Monty hier op aarde is voorbij.”; bedenk ik. “En hoe gaat het nu met onze voorstelling? Hoe ziet mijn voorstelling eruit? Zoals die van Monty?”; vraag ik mij stilletjes af. Het zijn gedachten over een collega die een diep respect heeft achtergelaten op mij en ons allen. Ik laat de omgezaagde boomstam achter en snuif nog heel even de natuur op van het ‘Langven’. Tussen de takken door zie ik de kerktoren van ‘Best’ in zicht komen.
Onder een fel warm zonnetje bereik ik het plaatsje ‘Best’ met z’n oude nostalgische molen. De kerktoren gaat van kortbij nog even op de ‘kiek’. Om 12.00 uur bereik ik het moderne stationsplein van station Best. Nog geen tien minuten later zit ik al in de trein richting Eindhoven, waar ik de overstap maak op de intercity naar het ‘diepe zuiden’. Ik zak toch enigszins vermoeid achterover in m’n treinstoel en zet de mp3-speler weer aan. In m’n oren klinkt het gevoelige ‘I Know You By Heart’ van Eva Cassidy. Mooier kon ik deze wandeldag niet afsluiten. Het lied zingt over de momenten van gemis die ongetwijfeld gaan komen gedurende de komende seizoenen. De zomer, de herfst, de winter en de lente, ze zullen allen andere herinneringen oproepen aan onze dierbaren en nu speciaal aan Monty. Het lied leert om al die herinneringen in het hart vast te houden. Dierbare herinneringen, die ons zullen helpen om troost te bieden in tijden van verdriet en gemis.
