9 juli 2015
“Ben je weleens weggelopen van thuis…?”
Ik ben vroeg uit de veren. Om 3.50 uur sta ik naast m’n bed, klaar voor mijn 14e worsteling door ‘Pelgrimsland, Nederland’. En dan hoor ik mensen denken: ‘Nederland, Pelgrimsland? Ga toch weg, dat kan niet!’ “Maar mensen, jullie vergissen je. Nederland is een prachtig land om te pelgrimeren. En ik daag jullie uit om het ook te ontdekken!”; zo is mijn uitnodigende ‘call’, aan al die mensen die denken dat pelgrimeren alleen iets is voor ver buiten de eigen landsgrenzen. En deze pelgrim gaat vandaag alweer op pad met een ‘stevig pakketje’ aan indrukken, die hij de afgelopen week op z’n bordje kreeg vanuit ‘Social Media’ en de vele nieuwsberichten. “Wat is dat toch, dat Social Media je zó bezig kan houden?’; vraag ik mij verontrustend af op deze vroege ochtend.
Ik bedenk dat het weleens kon komen doordat veel van de berichten op ‘Social Media’, maar ook in de ‘Pers’, toch een lading van negativiteit in zich hebben, of prikkelende kritieken, op zowel gebeurtenissen alswel personen. De reacties op bepaalde ‘stellingen’ of ‘spreuken’ zijn vaak ook ‘beladen’, en zetten de ‘zenders’ en ‘ontvangers’ weer aan tot nieuwe uitingen van kritiek of negativiteit. Zo lijkt het wel een ononderbroken cirkel van uitingen die menig mensenleven, helaas vaak negatief, beïnvloeden. Bij het nuttigen van mijn beschuitje en de grote mok melk besluit ik de uitdaging aan te gaan, dit ‘stevige pakketje Social Media’ mee te nemen tijdens deze wandeldag. Ik reis opnieuw met de auto naar station Heerlen om daar, om 5.17 uur, de eerste trein van de dag te nemen in noordelijke richting. De dichtgepakte wolken voorspellen een druilerige start van deze wandeldag. “So what!”; is mijn provocerende antwoord op de dreigende regen.
Hoewel ik mijn collega’s in de trein niet zie klinkt wel, vlak voor Sittard, in alle vroegte de vriendelijk omroep door de speakers. Op het perron van Sittard begroet ik een collega machinist, waarmee ik in vroeger jaren op het perron op logistiek terrein samenwerkte. Ook hij is inmiddels ‘verknocht’ aan z’n Gps toestel, en hoopt daarmee z’n vakantie in augustus extra glans te geven. “Nou, dat gaat zeker lukken.”; zo kan ik hem verzekeren. Eenmaal in de intercity richting ’s Hertogenbosch gaan mijn gedachten uit naar het stevige pakketje Social Media. Twee vragen roepen bij mij een soort van emotie op die ik (nog)niet kan thuisbrengen: ‘Waar komt die negativiteit vandaan?’ en ‘Weten we eigenlijk wel wat we elkaar aandoen met onze uitingen op Social Media, hoe onschuldig het vaak ook lijkt?” Want, vaak lijken die uitingen heel onschuldig, ja zelfs grappig, maar is dat werkelijk zo? En zijn ze ook werkelijk zo bedoeld? Een beetje dromerig kijk ik door het treinraam naar buiten en zie hoe de eerste regendruppels het uitzicht op het raam belemmeren. De dierenwereld schijnt er geen enkele last van te hebben, als ik zie hoe enkele paarden vrolijk met de trein proberen mee te rennen.
Na de overstap in ’s Hertogenbosch, op weg naar mijn startpunt Zaltbommel, ontdek ik wat dé uitlaatklep is van al die ‘stellingen’, ‘spreuken’ en ‘meningen’ op Social Media. Het is ‘De ‘Tijdlijn’ van iedere gebruiker, die gebruikt wordt om het eigen wel en wee, of de eigen mening kenbaar te maken. En in veel gevallen wordt ‘De Tijdlijn’ door de ‘zenders’ gebruikt om de eigen humor over te brengen op de ‘ontvangers’. En helaas, sommige ‘zenders’ gebruiken hun ‘tijdlijn’ om hun kritieken, en vooral hun visie op te leggen, aan onschuldige nietsvermoedende ‘ontvangers’. Nog voordat ik Zaltbommel bereik heb ik de voor mij belangrijke ‘strijdvragen’ voor de pelgrimage van vandaag te pakken; “Is mijn ‘Social Media Tijdlijn’ wel mijn ‘échte Tijdlijn’? Wat staat er allemaal op mijn ‘échte Tijdlijn’ en welke invloed heeft die op mijn medemensen?”
Als ik op station Zaltbommel op het perron stap voelt het alsof mijn stevige pakketje Social Media alleen maar steviger is geworden. “Heb je niet genoeg aan je éigen ‘tijdlijn’, vriend?;” spreek ik mijzelf op dat moment nogal streng toe. Met die vermanende woorden stap ik, om precies kwart over zeven in de morgen, de wereld binnen van ‘Het land van Maas en Waal’. Onder het viaduct over de A2 autoweg laat ik het station achter me en loop ik al snel tussen hoge natte grassen door richting de ‘Singelwal’ van Zaltbommel. Het natte gras bezorgt mij in ‘no-time’ een natte broek. “Ach, dat droogt wel weer op knul.”; verzeker ik mijzelf. In de verte duikt de majestieuze ‘St.Martinuskerk’ van Zaltbommel voor me op. Al zo vaak heb ik vanuit de trein deze kerk bekeken. Ik passeer de eerste buitengrachten van het plaatsje en sta, na vele jaren eraan voorbij te zijn gereden, oog in oog met het kolossale bouwwerk.
Heel even denk ik wat na over de ‘tijdlijn’ van de kerk. Het is een ‘tijdlijn’ van ups en downs. Sommige kerken zijn te schande gezet en hebben op hun ‘tijdlijnen’ stevige aanvallen te verduren gehad. Helaas in veel gevallen ook nog terecht. Aan de andere kant heb ik bedenkingen daarover, omdat in veel gevallen individuen binnen die kerk verkeerde dingen op ‘hun tijdlijn’ hebben toegelaten. Vervolgens valt zowat de hele wereld over de ‘tijdlijn’ van de kerk in ‘t algemeen heen. Met als gevolg een totaal vertekend algemeen beeld van wat de kerk in werkelijkheid is. Plotseling ontstaat er zelfs een stukje boosheid in me, als ik bedenk dat heel veel van de ‘aanvallers’ met Kertsmis en Pasen netjes in de voorste rij op de bank plaatsnemen, in de kerk die zijzelf te schande hebben gezet. De schijnheiligheid ten top. En ik moet denken aan het liedje ‘Malle babbe’ van Rob de Nijs, waar hij zingt: ‘En ’s zondags in de kerk, dan zit daar zo’n meneer. Stijf als een houten plank, met spijkers in z’n kop, te kijken in de bank. En zuinige cent in het zakje doen, zo koopt die z’n ziel weer terug en zijn fatsoen’. En helaas, dit is een waarheid die velen op hun ‘tijdlijn’ hebben staan.
Ik wandel langs de ‘Algemene begraafplaats’ verder langs de grachten en bereik de ‘Gamerse Dijk’, waar ik koers zet richting het kleine plaatsje ‘Gameren’. Inmiddels heb ik mijn paraplu opgestoken, als een fikse regenbui de ‘aanval’ inzet. Met links van me het natuurgebied ‘Kloosterwiel’ kijk ik rechts van me uit over de brede rivier ‘De Waal’. Aan de overzijde ervan heb ik zicht op de kerk en de molen van het plaatsje ‘Haaften’. Al snel wandel ik ‘Gameren’ binnen waar ik scherp wordt aangekeken door een zwarte kat in de berm. “Maar rustig beestje, ik kom niet aan jou ‘tijdlijn’.”; zo stel ik het dier gerust.
Ik wandel een zijtak op van de ‘Waalbanddijk’. Met de ‘plu’ weer in m’n rugzak krijg ik kort gezelschap van een kudde schapen. Een van de lammeren loopt zowaar een stukje met me mee. We kijken elkaar instemmend aan en raken zelfs in gesprek. “Ga je een stukje mee op ‘mijn tijdlijn’?”; vraag ik het lam. “Beh, beh…”; is zijn overtuigende antwoord. En ik stel ‘m de vraag; “Ben je weleens weggelopen van thuis?” “Beh, beh, beh,… ja, en ik was helemaal alleen.”; verteld hij mij in goed vertrouwen. “Hoe ben je weer thuis gekomen dan?”; vraag ik, en ben verbaasd over zijn antwoord. “Beh,… de Herder heeft de anderen even alleen gelaten en is mij komen zoeken. Toen Hij me vond kon ik bijna niet meer lopen en toen heeft die me helemaal naar huis gedragen.” “Nou, dan heb jij wel een hele goeie baas.”; vertel ik het lam, en we groeten elkaar nog even en nemen afscheid. Het is een van de mooiere momenten op mijn ‘tijdlijn’.
Ik begeef mij inmiddels door de bekende ‘Bommelerwaard’. Vlak langs de oevers van de “Waal’ heb ik zelfs even het gevoel kort aan zee te zijn. Het is een overweldigend landschap dat mij de nodige rust geeft op mijn ‘tijdlijntje’. De vele dieren die ik langs dit mooie landschap tegenkom geven mij ook weer nieuwe gedachtenspinsels over mijn ‘tijdlijn’. Een reiger en een ooievaar wijzen mij op mijn eigen geduld, of juist ongeduld, dat bij tijd en wijle de kop op steekt op mijn ‘tijdlijn’. En inderdaad, het zijn niet mijn sterkste eigenschappen. De waakzaamheid van de zwarte kat maakt mij attent op mijn eigen waakzaamheid. En vooral om oplettend te zijn wat ik allemaal toelaat op mijn ‘tijdlijntje’. Want hoe vaak laten we verkeerde dingen toe, soms onbewust, waar we achteraf spijt van hebben. Gevolg is dat we weer een hoop hebben recht te breien. Een kudde nieuwsgierige koeien leren mij dat er niets mis mee is om telkens weer nieuwe dingen te ontdekken. Vanuit het niets bedenk ik; “Ach, de dierenwereld is zo gek nog niet.”
Ik passeer het buurtschap ‘Nieuwaal’ en zie in een weiland een reclame-uiting, zoals die vaak op stations is te zien: ‘Vloeken is aangeleerd’, ‘Word geen naprater!’. Het zijn woorden die wijzen op eenieders zelfbeheersing, of eerder een gebrek daaraan. Als ik de ‘tijdlijnen’ van Social Media overdenk vrees ik dat er van zelfbeheersing vaak weinig sprake is. We zijn met z’n allen ‘napraters’ geworden, met alle gevolgen van dien. En ja, mijn eigen zelfbeheersing kan ook wel een ‘update’ gebruiken. Al snel wandel ik het plaatsje ‘Zuilichem’ binnen en ben opnieuw getuige van een verliefd ooievaarskoppel hoog in hun nest. Het is telkens een fenomenale aanblik. En de ooievaars leren mij een les in zorgzaamheid, als ik kijk hoe zij ‘hun huisje’ verzorgen. De lange ‘Waaldijk’ zet zich voort en ik bereik het buurtschap ‘Brakel’. Langs de oevers van ‘De Waal’ en het vele groen rondom Brakel keer ik terug in mijn rust. En ik verbaas mij over de ongekende samenwerking, en vooral discipline, van een groepje ganzen, die netjes achter elkaar hun ‘waterweg’ nemen over de rivier. Als ik dat afzet tegen de discipline op de diverse ‘tijdlijnen’ van ons mensen, kan ik alleen maar vaststellen dat er van discipline helaas niet altijd sprake is. En ik vraag mij af; “Waar komt dat toch vandaan?” Het enige antwoord dat ik kan bedenken is, dat we tegenwoordig leven in een totaal assertieve wereld, waarin je als individu je ‘mannetje’ moet zien te staan. “Zorgelijk!”; zo is mijn korte analyse.
Ik bewonder kort het kerkgebouw van ‘Brakel’ en wandel via de zogenoemde ‘Boezem van Brakel’ in de richting van de ‘Afgedamde Maas’. Het tussenliggende natuurgebied maakt mij enorm dankbaar, dat ik het mooie van dit onbekende stukje Nederland mag ontdekken. Het is een moerassig gebied. Het brengt mij bij de gedachten dat ik op m’n ‘tijdlijn’ soms voor ondoordringbare problemen kom te staan. En juist dat zijn de problemen die niet op de ‘Social Media tijdlijn’ komen te staan. En dat is goed zo. Maar het maakt mij wel duidelijk dat de ‘Social Media tijdlijn’ niet onze ‘échte persoonlijke tijdlijn’ is. De ‘persoonlijke tijdlijn’ is een geheel andere als die ‘algemene tijdlijn’, die wij dus ‘Social Media’ noemen. En we gebruiken die laatste maar al te graag op een manier, zoals in de bekende Britse TV-serie ‘De Schone Schijn’. “Wat houden we elkaar toch vaak voor het lapje.”; overpeins ik langs de randen van het moeras, richting de ‘Afgedamde Maas’.
Van het ‘Geldersche landschap’ wandel ik over in het ‘Brabantse land’ en passeer een statig monument ter gedenking aan de scheiding van ‘Maas en Waal’. Het monument werd in het jaar 1904 onthuld door Koningin Wilhelmina. Ik passeer hier danook de ‘Wilhelminasluis’ en wandel het kleine natuurgebied ‘Struikwaard’ in. Ik heb er fraaie doorkijkjes over de ‘Afgedamde Maas’ en de weilanden rondom. Ik doorkruis een gebied met kleurrijke flora en fauna. Eenmaal voorbij het plaatsje ‘Rijswijk’ komen de contouren in zicht van het historische ‘Woudrichem’, waar ik het veerpont neem over de ‘Boven-Merwede’ naar ‘Gorinchem’, mijn eindbestemming van vandaag. Het veerpontje brengt mij in zo’n vijftien minuten naar de overkant van de ‘Boven-Merwede’.
Een kort ‘slotaccoordje’ van zo’n anderhalve kilometer brengt mij, via enkele historische gebouwen, tot aan mijn eindpunt, het station van Gorinchem. Via het ronde tunneltje stap ik perron.2 op, waar over vijf minuten mijn trein al vertrekt richting ‘thuis’. In de trein dwalen mijn gedachten opnieuw af naar de ‘tijdlijnen’ van de vele ‘zenders’ en ‘ontvangers’ op ‘Social Media’. En in alle eerlijkheid maak ik mij zorgen over hoe we onze ‘Social Media tijdlijnen’ gebruiken naar elkaar toe. En ik raak steeds meer overtuigd dat zij een ‘schijnafspiegeling’ zijn van onze ‘échte tijdlijnen’. Onze ‘échte tijdlijn’ is een gevoelige en soms kwetsbare ‘tijdlijn’, die je niet te ‘grabbel’ moet leggen op een ‘tijdlijn’ die niet de werkelijke is. Want, uiteindelijk ben je gekomen op het punt waar je nú bent, en niemand weet hoe je tot daar gekomen bent. Daar is slechts één ‘tijdlijn’ aan te pas gekomen. En dat is je ‘eigen persoonlijke tijdlijn’, waar niemand aan mag komen. In m’n oren klinkt het mooie ‘Strike The Band’ van Amelia Curran. ‘Play The Marching Drum. Strike The Band and Run. They Don’t Know, Just How Far You’ve Come….’ Het is voor mij een prachtige weergave van ‘mijn tijdlijn’, waarvan niemand weet op welke wijze ik ben gekomen op het punt waar ik nu ben…… behalve ‘De Tuinman’……..
